HER YÜREKTE BİR TABLO VAR
Yıllar önce bir ustanın fırçasında
Yaşam bulmuş bir resimden
Çok daha öte duruşuyla
Asırlardır sürüp giden
Gizemli bakışlarıyla
Ve bilinmez daha ne kadar sonra
Dile getirecek hayranlıklarını insanlar
Baktıkça ona
Asırlar öncesini taşıyor gülümseyişi
Hiç bitmeyen bir sessizlikle
Ve hiç gitmeyen güzellikle
Ve kim bilir daha nice yıllar ötesine
Dört yılda yaratmış usta onu
Bir de tanrıyı düşün
Böyle bir güzelliği yaratmak için
Kaç yıl uğraştı hayal gücünde
Hangi özenle seçti kim bilir
Her telinin saçının
Kaşlarının
Kirpiklerinin
Ve sonra da
Bunlara en uygun gülümseyişini
Ne büyük bir ahenk
Ne büyük bir uyum içinde
Serpiştirmiş her yanına resmin
Hep aynı gülüş
Aynı duruş
Aydınlık ve güzel bir yüz
Nasılda çeker insanı
Sürekli gülen gözler
Gülümseyen dudaklar
Alır götürür birden tasaları
Kaygıları ötelere
Huzurlu bir dünya
Sevinçli bur yaşam sarar
Isıtır insanın için
Ne zaman kararsa içim
Hüzünlü duygular sarsa etrafımı
Yalnızlıkları düşünsem
Ayrılıkları yaşasam
Bu tablo canlanır gözümün önende
Can bulur duygularım
Can bulur umutlar
O bundan habersiz ama
Her zaman aynısını yaşarım
Bir ışık düşünün
Gözlerinden
Yanaklarından süzülen
Gülümseyen dudaklardan
Sürekli yanan
Sürekli parlayan
İnsanın ısıtan
Sıcak ama yakıcı değil
Coşkun ama taşkın değil
Bende böyle bir Mona Lisa var işte
Nerede mi
İçimdeki tabloda
Kimse görmez
Kimse bilmez
Demem bile adını asla
Aslında
Hepinizde var böylesi
Yaşar içinizde
Bulunur aynısı
Yani her yürekte
Düşünce bir düşe
Uyanınca özlemler
Depreşince dertler birden bire
Ya bir akşam vaktı
Ya da gece yarısı
Her yürekte bir Mono Liza var
Kimi yadsır
Kimi doğrular
Sonuç ta insanız hepimi z
Bu gerçekle doludur günlerimiz..