KİM BİLİR
Bir adam
Tek başına
Oturup
Elini şakağına dayamış.
Sanki
Yere bakıyor gibi.
Ama
Uzaklara
Çevirmiş yönünü,
Kendi acılarına bürünmüş.
Belli ki
Sıkıntılar sarmış gönlünü.
Yüreği yangın yerine dönmüş.
Yaşama isteğini engelleyen
Acılar yumağı,
Çilesini örmüş.
Çok acılar çekip
İyi günleri de
Kötü günleri de görmüş.
Acısı okunuyor
Dalgın bakışlarında.
Bir kırık kalp,
Bir solgun yüz.
Belli ki
Onu biri üzmüş.
Ve geçmiş günlere
Büyük özlemler okunuyor;
Sessiz görünümünün altında.
Arada bir
Dalıp gidiyor;
Çok uzaklara
Bakar gibi.
Kalın giysiler içinde değil,
Yıl,
İki bin on beş,
Aylardan nisan.
Konuşmak,
Deneyimlerinden
Yararlanmak istiyorum.
Öylesine dalmış ki,
Rahatını
Bozmak istemiyor insan.
Bu nedenle
İstediğimi Yapamadım.
Soramadım, dokunamadım.
Çünkü dokunsam
Korkup irkilir.
Ne acılar,
Ne sevgiler gördü;
Ne aşklar,
Ne nefretler yaşadı
Kim bilir.
06.11.2021
Nuri Çelik